Toon Berghahn


Met olieverf, acryl, gouache, repen gescheurd papier en allerhande materiaal als glas, fineer, nietjes e.d., schildert en collageert Toon Berghahn voorstellingen van hotelkamers, museumzalen en grote gebouwen. De gebouwen reflecteren  ondermeer momenten uit het werk van de architect Daniël Libeskind, de hotelkamers zijn anoniem, de museumzalen tonen abstracte kunst. In tegenstelling tot de architectuur, die hedendaags is, zijn de hotelkamers gesitueerd in de zestiger en zeventiger jaren. Over iedere afbeelding ligt een vreemd, hallucinerend licht. De monumentale gebouwen torenen uit boven een kale omgeving. Zij zien eruit alsof ze onderhevig zijn geweest aan extreme temperaturen, de muren geteisterd door ijzige sneeuwjachten of hete zandstormen. De hotelkamers zijn als decorstukken, opgebouwd in een filmstudio waar Hitchkock zijn takes kan gaan draaien.

De museumzalen zijn verlaten, de kamers zijn leeg, de gebouwen hermetische complexen. Geen spoor van menselijke aanwezigheid. De beelden lijken stills uit een psychologische thriller, geen geluid  te horen, of het moet de ruis van stilte zijn. Bij het volgende shot,echter, kan alles veranderen: de gasten komen hun kamer binnen, de museumzalen stromen vol, de zon komt op en de mensen gaan naar hun werk.